Montaż płyt poliwęglanowych

Wpływ promieni UV na poliwęglan

Sam poliwęglan wprawdzie przepuszcza 90% światła jednak sam nie jest odporny na promieniowanie UV, które może go zniszczyć. W celu uniknięcia zjawiska degradacji, poliwęglan w fazie produkcji powlekany jest trwale jedno lub dwustronnie filtrem akrylowym zabezpieczającym przed szkodliwym działaniem UV. Oznaczone jest to wyraźnym opisem na folii nylonowej pokrywającej płyty. Ważne jest więc aby w świetlikach dachowych oraz zadaszeniach pokrywanych poliwęglanem płyty były zawsze montowane stroną zabezpieczoną przed UV w stronę słońca. Obserwując kilkuletnie świetliki z poliwęglanu zdarzy się zauważyć, że nie wszystkie płyty zachowały przeźroczysty, klarowny kolor. Niektóre mają szaro-żółty kolor a nawet czasem są podziurawione kilkumilimetrowej średnicy otworkami. Oznacza to, że część płyt została założona odwrotnie i słońce trwale uszkodziło ich strukturę zaś otworki mogą być dziełem nawet niewielkiego gradu lub kropel rzęsistego deszczu. Płyty te nadają się już tylko do wymiany. Przy samodzielnym montażu, w celu uniknięcia takiej pomyłki radzimy więc sprawdzać w momencie montażu płyt oznaczenia producenta, które zazwyczaj nie pozostawiają wątpliwości i uchronią od popełnienia pomyłki. Do niektórych konstrukcji świetlików czy przeszkleń pionowych, w których światło słoneczne dociera z obu stron, należy zastosować płyty poliwęglanowe dwustronnie pokryte filtrem UV.

Zabezpieczenie wlotów komór

Przed montażem płyt poliwęglanowych komorowych należy zabezpieczyć wnętrza komór przed dostępem kurzu, flory i wnikania drobnoustrojów. Służą do tego taśmy samoprzylepne, naklejane od strony wlotu komór. Przed ich naklejeniem komory płyt powinny być dokładnie przedmuchane sprężonym powietrzem. Stosowane są dwa rodzaje taśm: pełna, która powleczona jest po jednej stronie warstwą przylepną na całej szerokości więc zakleja otwory dosyć szczelnie. Natomiast taśma paroprzepuszczalna posiada pasy klejące wzdłuż całej krawędzi, a środek jest pozbawiony kleju dzięki czemu pozwala na odparowanie ewentualnie zgromadzonej pary i wody poprzez mikropory materiału taśmy.
Taśma paroprzepuszczalna montowana jest zazwyczaj na wyżej położonej krawędzi, lub na obu krawędziach w przypadku konstrukcji łukowych i innych gdzie wloty komór położone są na tej samej wysokości. W przypadku mocno zapylonego środowiska lub wyjątkowo niskiej wilgotności można stosować obustronnie taśmy pełne.
Aby wymienione taśmy prawidłowo chroniły wnętrze płyt komorowych, powinny być stosowane wraz z profilami aluminiowymi lub poliwęglanowymi.

Mocowanie płyt

• przede wszystkim należy unikać punktowego mocowania za pomocą śrub do podłoża, które nie są w stanie zapewnić szczelności, a dodatkowo pozwalają na wnikanie nieczystości do wnętrza komór. Zamiast tego zalecamy montaż w profilach aluminiowych z uszczelkami EPDM, które zapewnią odpowiednią szczelność oraz umożliwią pracę poliwęglanu w zmieniających się warunkach atmosferycznych. Należy jednak bezwzględnie unikać uszczelek lub szczeliw mogących wejść w reakcję chemiczną w poliwęglanem,
• dopuszcza się możliwość styku z konstrukcją drewnianą. Zaleca się wtedy aby poliwęglan komorowy lub poliwęglan lity spoczywał na specjalnie do tego przeznaczonych uszczelkach EPDM, a z góry był skręcany profilem aluminiowym z uszczelką. Natomiast powinno się unikać bezpośredniej styczności płyt poliwęglanowych ze stalą,
• z uwagi na rozszerzalność liniową poliwęglanu należy zapewnić płytom swobodę ruchów w profilach. Różnica w długości płyty w zakresie temperatur -15°C a +35°C wyniesie ponad 3mm na każdym metrze, a faktyczne amplitudy temperatur na dachu są znacznie wyższe, temperatura powierzchni płyt w lecie może osiągnąć temperaturę nawet 100°C. Dlatego w zależności od temperatury podczas montażu, należy pozostawić szczelinę dylatacyjną większą (im zimniej) lub mniejszą (im cieplej), dzięki czemu w zimie płyta nie wypadnie z profilu a w lecie się nie wybrzuszy. Nie wszystkie profile sprzedawane na rynku nadają się do konstrukcji zewnętrznych, gdyż nie zapewniają wystarczających powierzchni mocujących. Niektóre z nich nie posiadają też możliwości montażu uszczelek.

• z wyżej wymienionych powodów płyty komorowe nie mogą też być nadmiernie zaciśnięte pomiędzy skręcanymi profilami, musi pozostać wolne miejsce wypełnione uszczelką,
• dodatkowo, podczas cięcia i zakładania płyt w profilach należy zwrócić uwagę aby przynajmniej jedna cała komora znajdowała się w uchwycie profilu,
• nie należy używać uszczelek z PCW, które mogą wchodzić w reakcję chemiczną z poliwęglanem, doprowadzając nawet do pęknięć powierzchni,
• rozstaw podpór czyli szerokość powstałych w ten sposób pól zależy od grubości płyt oraz kształtu i nachylania struktury, zazwyczaj nie przekracza 1m dla kształtów łukowych oraz płaskich z nachyleniem minimum 10°,
• płyty powinne być przycięte i ułożone tak, aby umożliwić swobodny spływ i odparowanie skroplin, kanały muszą więc biec wzdłuż pochyłości lub pionu,

• przed zamocowaniem płyt w profilach należy częściowo odciągnąć folię nylonową wzdłuż całej krawędzi płyty na szerokości kilku centymetrów, resztę folii powinno się ściągnąć po zakończeniu montażu, w przeciwnym wypadku, folia zabezpieczająca pod wpływem długiego wystawienia na ciepło słoneczne może trwale łączyć się z powłoką płyt.